In mijn 1e blog uit deze reeks heb ik je laten zien wat de 6 grootste valkuilen bij echtscheiding zijn (deel 1). De komende weken wil ik je nog meer inzicht geven in het belang van deze valkuilen. Dat doe ik door elke valkuil afzonderlijk voor je uit te werken aan de hand van echte voorbeelden. Voorbeelden van mij uit mijn ervaring als coach en mijn persoonlijke ervaring. Als kind van gescheiden ouders en als (stief)ouder.
Ik gun het jou en je kind enorm dat jij niet in deze valkuilen trapt.
Daarom vertel ik je hier vandaag en in de komende 3 blogs graag meer over.
Zodat jij kunt voorkomen dat je in deze valkuilen terecht komt.
Inmiddels heb je al kunnen lezen wat de impact is van ruzie waar je kinderen bij zijn (deel 2). En wat het met je kinderen doet wanneer jij, of iemand anders, kwaadspreekt over de andere ouder (link) (deel 3).
Vandaag wil ik dieper ingaan op de 3e valkuil:
Trekken aan kinderen
Wat ik daarmee bedoel is het onder druk zetten van kinderen. Omdat je vindt dat je ze te weinig ziet. Of omdat je graag wil dat ze je ergens voor uitnodigen. Of omdat je ze zich gedwongen voelen om iets te zeggen waar ze eigenlijk niet achter staan.
Ook daarvoor geldt weer dat grootouders hier (meestal onbedoeld) een grote rol in kunnen spelen. Grootouders kunnen hun kleinkinderen niet vaak genoeg zien. Dat zeggen ze ook tegen hun kleinkinderen. Alleen vaak niet in dezelfde bewoording. Zodra er dingen worden gezegd als:
“Wanneer kom je weer, ik zie je zo weinig”
Of
“Ik was bijna vergeten hoe je eruit zag, het is zo lang geleden dat ik je heb gezien”
Verplicht
Dat is voor kinderen van gescheiden ouders heel vervelend. Ze zien hun ouders al veel te weinig naar hun zin. En dan voelen ze zich ook nog verplicht om alle grootouders tevreden te houden. Onbedoeld leggen grootouders hiermee een grote last op de schouders van hun kleinkinderen.
Maar ook de ouders hebben hierin een belangrijke rol. Door te trekken aan je kind, krijgt je kind het gevoel dat het moet kiezen.
Kiezen
Kiezen tussen hun vader of moeder. Maar kiezen voor de een betekent echter ontrouw zijn aan de ander. Dat is heel pijnlijk voor kinderen en kan tot (ernstige) loyaliteitsproblemen leiden. Daar bovenop komt dan nog het gevoel te moeten kiezen tussen ouder en grootouders!
Kun je je voorstellen hoe je kind zich dan zal voelen?
Dat wil je uiteraard voorkomen toch?
Je wilt tenslotte niets liever dan dat jouw kind gelukkig is.
Elke ouder wil het liefst dat zijn kind gelukkig is. Toch wordt er in de praktijk heel vaak aan kinderen getrokken. Waarom doen we dat dan?
Simpelweg omdat we dat vaak zelf niet in de gaten hebben. We gaan vaak zo op in onze eigen sores dat we er soms dingen uitflappen. Hoe goed bedoeld ook. Vaak zeggen we dingen waarvan we pas achteraf merken welke impact het heeft.
Hoe gaat dat dan?
Toen ik klein was ging ik om het weekend naar mijn vader. Maar soms had ik daar helemaal geen zin in. Ik had afgesproken met vriendinnetjes. Ik wilde wat anders doen. Of ik had gewoon geen zin. Om allerlei redenen.
Maar… hoe zeg je dat tegen je ouders? Ik wist dat mijn vader erg teleurgesteld zou zijn. Hij had er immers al 2 weken naar uit gekeken. En ik wist ook dat mijn moeder niet wilde dat haar verweten werd dat ze ons niet wilde laten gaan.
Tweestrijd
Sterker nog: mijn vader bood me een cadeautje aan als ik zou komen. En mijn moeder bood me een cadeautje aan als ik zou gaan… Opbrengst: precies, 2 cadeautjes. Maar… ik wilde helemaal geen cadeautjes! Ik wilde gewoon dat ze allebei begrepen dat ik op dat moment liever thuis bleef. En dat ik me daar niet schuldig over hoefde te voelen. Maar dat durfde ik niet te zeggen. Omdat ik bang was dat zowel papa als mama dan verdrietig zouden zijn.
De enige uitweg die ik zag was te zeggen dat ik me ziek voelde. Dat ik niet kon gaan omdat ik ziek was. Met als gevolg dat ik ook echt het hele weekend op bed moest blijven om mijn verhaal geloofwaardig te laten zijn.
Kortom: everybody loses.
Grootouders
Wat grootouders betreft; een oma heeft me ooit gebeld en gezegd dat ze me zo miste. Ze zag me nooit, zei ze. Ze vroeg zich af wanneer ik eindelijk weer eens kwam (ik was toen een jaar of 8). Ik zei “ja oma ik mis jou ook wel eens, maar ik kom echt snel weer.” Mijn oma zei dat ze me elke dag een kaart stuurde. Dat deed ze omdat ze me nooit zag. En omdat ze me zo miste. Ze vroeg me waarom ik daar nooit op antwoordde. Ze liet me zelfs denken dat iemand die kaarten bij me weg hield. Uiteraard wist ik dat ze het gewoon uit wanhoop zei. Dat ze die kaarten niet echt gestuurd had. Maar toch… het voelde wel alsof ik haar in de steek had gelaten. Alsof ik haar enorm te kort had gedaan.
Waarom ik je dit vertel?
Zodat je beter begrijpt hoe een loyaliteitsconflict kan ontstaan. Hoe weinig daar soms voor nodig is. Hoe onschuldig je opmerkingen ook lijken. Bij een kind komen ze vaak keihard aan. Je kind wil en kan niet kiezen. Het houdt van jullie allebei even veel. En al zou het een keuze moeten maken, besef dan dat je kind de andere ouder altijd zal missen. Wat die ook misdaan mag hebben. Je kind blijft altijd een deel van die persoon.
Conclusie
Natuurlijk wil jij je kind gelukkig zien. Zorg er daarom voor dat het gelukkig kan zijn. Gelukkig mag zijn. Doordat het zichzelf mag zijn en zijn eigen keuzes mag maken.
Hoe?
Door toe te staan dat je kinderen van jullie allebei houden. Van beide ouders. Het klinkt simpel en dat kan het ook zijn. Zeker als je weet wat de prijs is die je kind betaald als je dat niet toestaat.
Je hebt nu meer kunnen lezen over trekken aan kinderen. In mijn volgende blog vertel ik je meer over Kinderen als steun en toeverlaat zien.
In mijn verhaal heb je kunnen lezen hoe kleine dingen een enorme impact kunnen hebben.
Ik ben benieuwd: Hoe gaat dat jullie tot nu toe af?
Vertel het me hieronder in mijn blog.
Gratis video
En… Heb je mijn gratis video al gezien?
Als je het lastig vindt contact te hebben met de andere ouder…
Of de alleen gedachte eraan geeft je al een vervelend gevoel…
Meld je dan aan via deze link en ontvang de gratis video.
Hierin leer ik je hoe je hier vanaf kunt komen.
Vandaag nog. Binnen 5 minuten.
En verder?
Heb je deze blog gelezen en zoek je nog naar antwoorden? Blijf er niet mee zitten, maar neem contact (link) met me op. Heb je vragen of wens je intensievere begeleiding? Laat het me weten en we kijken samen wat ik voor je kan betekenen.
Warme groet, Aline
Gezagdelers
Ik heb 2 dochters met een leeftijdsverschil van 14 jaar. De oudste wou nooit een zus of broertje en heeft nooit haar zusje geaccepteerd. Terwijl ik zo geprobeerd heb haar overal bij te betrekken. Ze wil.ook de laatste jaren niets van mij weten…mede denk.ik omdat haar vader me slecht maakt en de scheiding niet kan verwerken . Al zal hij zeggen superblij te zijn en ik ben de lelijkste op aarde ( zie er volgens mensen mooi uit) Ze betrekken vader overal bij maar ik mocht niet op haar huwelijk komen. Nu trekt mijn jongste ook al naar haar vader en het liefste gaat ze ook bij hem wonen, want vader heeft geen regels. En maakt mij vaak zwart. Wat kan ik doen? Mijn jongste is 14 en voelt zich genoodzaakt dat ze bij m ij moet w o ben. Ik weet niet wat ik moet doen. Liefs Diana
Beste Diana, ik heb je verhaal gelezen en het valt mij op dat ik vooral veel lees over je kinderen en de vader van je kinderen. Waar sta jij in dit verhaal? Helaas kun je iemand anders namelijk niet veranderen, maar je kunt er wel voor kiezen om zelf te veranderen. Het klinkt misschien gek, maar de verandering zit, zelfs in dit geval, vooral in jezelf. Door anders naar de situatie te leren kijken, ga je andere keuzes maken en leer je anders met de situatie om te gaan. Zo kun je verder op een manier die niet alleen jullie kinderen, maar ook jou ten goede komt. Je zult zien dat de mensen om je heen dan ook anders op jou gaan reageren en daarmee ook je situatie verandert. Mocht je hier hulp bij willen, maak dan gerust een afspraak. Ik help je graag verder. Ik wens je/jullie in ieder geval hele fijne feestdagen!